Le Méridien Visconti Rome

De MAXXI biedt de mogelijkheid om met moderne en hedendaagse kunst in contact te komen via een collectie die getuige is van de nationale en internationale artistieke productie. Speciale aandacht wordt besteed aan de ervaringen en realiteiten die verband houden met de Italiaanse context.

„Welkom, De Quirinale is een van de belangrijkste plekken in het leven van de Italiaanse Republiek. Een bezoek aan het paleis, dat dagelijks open is voor het publiek en nu toegang biedt tot eerder gereserveerde kamers, zal leiden tot de ontdekking van een erfgoed van kunst, geschiedenis en cultuur van onschatbare waarde en een bewijs van het harde werk, de creativiteit en de genialiteit van het Italiaanse volk. Het is ook een gelegenheid om te leren waar de president van de republiek zijn taken uitvoert, om de hoofden van instellingen, vertegenwoordigers van andere staten en internationale organisaties, woordvoerders van het maatschappelijk middenveld en burgers te ontmoeten. De Quirinale is een actief, levend paleis in onze democratie, dat een cruciale rol speelt in de geschiedenis van de natie, vandaag en in het verleden, en als zodanig zijn titel van „Huis van alle Italianen” ten volle verdient”.

De werkzaamheden aan de beroemde rococofontein werden voor het eerst gestart in 1732 door Nicola Salvi (die de concurrentie versloeg om de opdracht van paus Clemens XII te krijgen) en werd voltooid door Giuseppe Pannini in 1762. Het monument, waarvan het water wordt geleverd door een van de oudste Romeinse aquaducten, de „Acqua Virgine”, is gebeeldhouwd tegen de achtergrond van Palazzo Poli en toont Triton die de schelpvormige wagen van Oceanus temt, getrokken door zeepaardjes. Vergeet niet om een munt in de fontein te gooien voordat je weggaat. Volgens de gewoonte zullen reizigers die dit doen op een dag terugkeren naar de eeuwige stad. Wie op zoek is naar een beetje romantiek, misschien zelfs een Italiaanse liefde, moet dan een tweede, derde munt opgooien om er zeker van te zijn dat er binnenkort trouwklokken zullen luiden. En natuurlijk niet te vergeten dat de fontein het prachtige decor was voor de bekendste scène uit de klassieke film „La Dolce Vita” van regisseur Federico Fellini: een provocerende Anita Ekberg, gehuld in een lange zwarte avondjurk, roept naar Marcello Mastroianni: „Marcello, Come Here!” terwijl ze door het glinsterende water van de fontein glijdt.

„Il Babuino”, Via Ripetta en Via de Corso zijn de drie hoofdwegen die uitmonden in Piazza de Popolo. De faam van het plein verspreidde zich in de loop der jaren wereldwijd als locatie voor openbare executies, kermissen, carnavals, spelen en wedstrijden en als symbool van pauselijke bescherming uit de Renaissance. De reiziger wordt bij aankomst begroet met Bernini's inscriptie boven de noordelijke poort, Porta de Popolo, (de voormalige Porta Flaminio) „Felice faustoque ingressini MDCLV” (voor een gelukkige en gezegende binnenkomst); een boodschap die koningin Christina heeft achtergelaten bij haar aankomst in Rome na haar bekering tot het rooms-katholicisme. Tegenwoordig verwelkomt het de miljoenen bezoekers die hier jaarlijks naartoe komen om de culturele en historische pracht van het plein te bewonderen. De charme van het plein wordt vooral versterkt door de twee kerken Santa Maria dei Miracoli en Santa Maria di Montesanto, de obelisk (bekend als de Oblisco Flaminio), de oudste en tweede hoogste in Rome, en de twee Valadier-fonteinen. Aan de ene kant van dit prachtige plein, ontworpen door de neoklassieke architect Giuseppe Valadier tussen 1811 en 1822, en naast de poort staat de kerk van Santa Maria de Popolo. Gebouwd op de begraafplaats van keizer Nero, is het een artistieke schatkamer onder wiens dak verschillende belangrijke werken te vinden zijn, waaronder twee prachtige schilderijen van Caravaggio. Het plein heeft door de eeuwen heen zijn zeer Romeinse uitstraling weten te behouden, niet verrassend, aangezien het altijd een favoriete plek is geweest voor talloze figuren die een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de Romeinse cultuur: de dialectdichter Trilussa, schilder Guttuso en filmregisseur Pier Paolo Pasolini om maar een paar te noemen.

De Trinità dei Monti-trappen, of Spaanse trappen, zijn een echt meesterlijk voorbeeld van de achttiende-eeuwse voorliefde voor scenografische werken. De trappen werden in 1723-1726 gebouwd door de architect Francesco De Sanctis. De treden, in travertijn, zijn gerangschikt in een reeks van 11 hellingen (elke helling bestaat uit 12 enkele treden). Langs hun bochtige opwaartse pad lopen deze trappen uiteen en komen ze samen en worden ze onderbroken door balustradestructuren waar bezoekers tijdens hun steile klim kunnen pauzeren om het uitzicht over de stad te bewonderen. Deze imposante constructie vormde ooit een verbinding tussen een deel van de stad dat voor een groot deel door de Fransen werd bezet en het gebied daaronder, dat in plaats daarvan werd bezet door een kolonie Spanjaarden. Wat nog belangrijker is, de trappen boden een architecturale ruimte waar mensen elkaar konden ontmoeten en ontspannen in een aangename omgeving. Na een jaar van restauratiewerkzaamheden, gefinancierd door luxe juwelier Bulgari, heeft een van de meest iconische en geliefde plekken van Rome zijn oorspronkelijke schoonheid gekregen.

Het imposante Castel Sant'Angelo (Castel van de Heilige Engel) is het enige gebouw dat de ontwikkeling van de stad Rome ongeveer 2000 jaar heeft gevolgd, de andere Romeinse monumenten hebben verschillende bestemmingen gehad, sommige zijn tot ruïnes gereduceerd en andere werden gebruikt als steengroeven om materialen te verzamelen en te recyclen tot nieuwe constructies. Eeuwenlang heeft Castel Sant'Angelo verschillende transformaties ondergaan, zowel vanuit architectonisch als structureel oogpunt, afhankelijk van het gebruik: het werd gebouwd in het jaar 123 na Christus als mausoleum voor keizer Hadrianus en zijn familie. Hadrianus stierf echter in het jaar 138 na Christus, voordat de bouw van het Mausoleum voltooid was, een jaar later wijdde Antoninus Pius de tombe aan hem en bracht de overblijfselen van Hadrianus en zijn vrouw Sabina over naar dit fantastische monument. In 403 verloor het zijn oorspronkelijke functie en werd het een militaire vesting om Rome te verdedigen en aan het begin van de elfde eeuw was dat toevallig de staatsgevangenis. Jaren later, in de veertiende eeuw, na verschillende wisselingen van eigenaar tussen de Romeinse adellijke families, koppelde Castel Sant'Angelo zijn geluk aan dat van de pausen. In de 19e eeuw keerde het terug naar zijn functie als gevangenis, tot 1906, toen het uiteindelijk een museum werd, rijk aan charme en bereid om zijn historische basis met de wereld te delen. In 1925 werd het omgevormd tot het Nationaal Museum van Castel Sant'Angelo.

Teatro dell'Opera di Roma heeft in de loop der jaren een steeds grotere internationale reputatie verworven, met optredens van wereldberoemde artiesten zoals Caruso, Gigli, De Monaco, Maria Callas, Renata Tebaldi, Montserrat Caballé en Raina Kabaivanska, evenals veelgeprezen orkestdirigenten Toscanini, De Sabata, Klemperer, Abbado en de Meester Riccardo Musti sinds 2008. En het seizoen 2019 is geen uitzondering. Van ballet en opera tot musicals, concerten en drama, er is iets in petto voor elke theaterliefhebber.